ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΜΙΑΣ ΑΛΛΗΣ ΕΠΟΧΗΣ

ΕΛΑΦΡΆ ΤΡΑΓΟΎΔΙΑ! Ένα μεγάλο θέμα…

Σήμερα φίλοι μου θα ταξιδέψουμε σε μία άλλη εποχή..σε μία εποχή που δεν έζησα,όμως που αγαπώ πολύ!

Ας ξεκινήσουμε από τον ΑΤΤΙΚ

Ο Κλέων Τριανταφύλλου, ο κοσμαγάπητος Αττίκ ψυχαγωγεί με υψηλού κάλλους μουσική, στην περίφημη «Μάντρα» του. Ο χώρος αυτός αν και ο τίτλος παραπέμπει, απλά ιδωμένος, σε περιφραγμένο οικόπεδο, ήταν καλλιτεχνική ομάδα τραγουδιστών, παρουσιαστών, μίμων, του οποίου την καλλιτεχνική διεύθυνση, είχε η ψυχή του, ο Αττίκ. Την πρωτοβουλία της ίδρυσης της "Μάνδρας" είχε ο Αττίκ το 1931. Η δουλειά του πρωτοπαρουσιάσθηκε σε υπαίθριο θέατρο, επί της οδού Μεθώνης. Από τότε και για οκτώ χρόνια η Μάνδρα του Αττίκ κάθε καλοκαίρι ψυχαγωγούσε το κοινό στην Αθήνα (θέατρο Δελφοί της οδού Αχαρνών) και το χειμώνα περιόδευε στις επαρχίες, μέχρι που εγκαταστάθηκε μόνιμα στην αθηναϊκή ταβέρνα Μονμάρτη, στη διασταύρωση Αχαρνών και Ηπείρου. Εκεί εμφανιζόταν ο Αττίκ και αποθεωνόταν σαν στιχουργός, πιανίστας και συνθέτης, μέχρι την κήρυξη του ελληνοϊταλικού πολέμου.

Είναι η αγάπη χίμαιρα που κυβερνά τα νιάτα με όνειρα εφήμερα χρυσούς καπνούς γεμάτα γι' αυτή στο κόσμο χύνεται πολύ μελάνι κι αίμα
αλλά ζωή δεν γίνεται χωρίς αυτό τ' ωραίο ψέμα"...

Μία εποχή που εμένα προσωπικά μου αγγίζει την ψυχή και μου γεννά μέσα από τις μελωδίες της,αληθινή αγάπη, ειλικρίνεια μία αίσθηση ,λές και χορεύουν οι νότες!!!

Στίχους για τα ελαφρά τραγούδια έγραφαν ενδιαφέροντες, περισσότερο ή λιγότερο, άνθρωποι του χώρου της μαζικής κουλτούρας, όπως οι: Γιώργος Οικονομίδης, Αιμίλιος Σαββίδης, Μίμης Τραϊφόρος, Αλέκος Σακελλάριος, Μίνως Μάτσας, Πωλ Μενεστρέλ.

ΔΑΝΑΗ ΣΤΡΑΤΗΓΟΠΟΥΛΟΥ

Γεννήθηκε μεν στην Αθήνα στις 8 Φεβρουαρίου του 1913 ^[1]) αλλά τα παιδικά της χρόνια τα πέρασε στη Γαλλία (Παρίσι και Μασσαλία). Τελειώνοντας τις γυμνασιακές της σπουδές παρακολούθησε για ένα χρόνο οικονομικές επιστήμες και γράφτηκε στη Σχολή Πολιτικών Επιστημών, ενώ έλαβε δίπλωμα της Γαλλικής Ακαδημίας. Από πολύ νωρίς όμως ακολούθησε το ελαφρό τραγούδι και σπούδασε ορθοφωνία και φωνητική μουσική. Το 1935 πρωτοεμφανίζεται ως δημοσιογράφος ενώ ένα χρόνο μετά το 1936 ασχολείται πλέον επαγγελματικά με το καλλιτεχνικό της πάθος που ήταν το τραγούδι. Τη τέχνη του τραγουδιού διδάχθηκε από την εξαίρετη τότε καλλιτέχνιδα Μάγγη Καρατζά. Έτσι αργότερα συμμετέχει στη Μάντρα του Αττίκ με ίδιο καλλιτεχνικό όνομα Δανάη όπου και διέπρεψε ως η καλύτερη ερμηνεύτρια των αξιόλογων συνθέσεων του Αττίκ και Χαιρόπουλου, αποδίδοντας επίσης με εξαιρετική επιτυχία ελληνικά δημοτικά τραγούδια καθώς και ιδιότυπες ισπανικές μελωδίες.

Όταν ξέσπασε ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος η Δανάη κατέφυγε στα Τρίκαλα όπου και διέμενε η αδελφή της. Το 1946 βρίσκεται καθηγήτρια φωνητικής μουσικής στο Ελληνικό Ωδείο Αθηνών και στη Δραματική Σχολή Ευγ. Χατζίσκου. Στην περίοδο της Χούντας διετέλεσε καθηγήτρια "τιμής ένεκεν" στην έδρα Ελληνικής Λαογραφίας στο Πανεπιστήμιο του Σαντιάγκο και κατά την περίοδο 1972-1973 τακτική έμμισθη καθηγήτρια στο αυτό Πανεπιστήμιο.
Ήταν μέλος της Εταιρίας Στιχουργών και Μουσικοσυνθετών Ελλάδος, της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών, της Επιτροπής Αλληλεγγύης με την Χιλή, του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών κ.ά. Επίσης η Δανάη είχε δώσει σειρά διαλέξεων σε Πανεπιστήμια της Χιλής καθώς και πολλά ρεσιτάλ με ελληνικά τραγούδια. Είχε τιμηθεί με πολλές καλλιτεχνικές διακρίσεις, επαίνους, δύο βραβεία για τους στίχους της καθώς και ειδικό βραβείο της Προεδρίας της Χιλής επί Αλλιέντε στο Φεστιβάλ του Χιλιανού ελαφρού τραγουδιού το 1972. Η Δανάη μιλούσε επίσης γαλλικά, ισπανικά και αγγλικά και ήταν μόνιμος κάτοικος της Ραφήνας. Διατηρούσε δε άριστες σχέσεις με την Χιλιανή Πρεσβεία των Αθηνών, μέχρι το θάνατό της στις 18 Ιανουαρίου του 2009^[2].

Στο πλούσιο συγγραφικό της έργο ξεχωριστή θέση κατέχουν οι μεταφράσεις της, στίχων του Πάμπλο Νερούδα. Είχε εκδώσει πολλά βιβλία καθώς και τον δίσκο «Τα πιο όμορφα τραγούδια του Αττίκ». Επίσης διατηρούσε το ψευδώνυμο «Αργυρώ Καλιγά».

ΣΤΕΛΛΑ ΓΚΡΕΚΑ

Η Στέλλα Γκρέκα υπήρξε για ένα μικρό διάστημα η αγαπημένη τραγουδίστρια των Αστικών κέντρων και η απόλυτη ερμηνεύτρια των ελαφρών τραγουδιών.

Με την απολυτότητα που διακρίνει την Ελληνική κοινωνία, η Στέλλα Γκρέκα τοποθετήθηκε μαζί με άλλες μεγάλες φωνές στα αρχεία της Ελληνικής μουσικής. Η Στέλλα Γκρέκα είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα μιας άδικης αντιμετώπισης, τόσο από τις δισκογραφικές εταιρίες όσο και από το Ελληνικό μουσικόφιλο κοινό.

Η εξαιρετικά όμορφη τραγουδιστρία ονομάζεται στην πραγματικότητα Στυλιανή Λαγκαδά. Τόσο η ημερομηνία όσο και ο τόπος γεννήσεως της παραμένουν άγνωστα, καθώς δεν είναι καταγεγραμμένα πουθενά. Εμφανίστηκε νεαρή στην μουσική σκηνή της πρωτεύουσας και υιοθέτησε το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο 'Στέλλα Γκρέκα'. Παντρεύτηκε τον γνωστό σκηνοθέτη Ορέστη Λάσκο (1908-1992), ο οποίος και εμπνεύστηκε και το όνομα με το οποίο έγινε γνωστή. Κατά την περίοδο του γάμου τους, η Στέλλα Γκρέκα ηχογράφησε μια σειρά από επιτυχίες γνωστών δημιουργών όπως τα 'Πάμε στο Άγνωστο', 'Χθες το βράδυ', 'Γύρισε', 'Τι κι αν χαθείς', 'Το τραγούδι της Μαρίνας' .

Αρνείται να δισκογραφήσει κάποια κομμάτια για τα οποία η μουσική μοίρα επεφύλαξε την καλύτερη τύχη. Το ένα είναι το 'δύο πράσινα μάτια', του 1945, καθώς βρήκε σαχλούς τους στίχους του στιχουργού Κώστα Κιούση-κάτι που πολύ μετάνιωσε, όπως δήλωσε στον Πάνο Μαυραγάνη, τέως αξιωματούχο του Πολεμικού Ναυτικού και νυν συλλέκτη του τραγουδιστικού παρελθόντος μας- και το 'λίγες καρδιές αγαπούνε', το 1946, το οποίο ο δημιουργός του Μ.Σουγιούλ πρότεινε στον άγνωστο τότε Τώνη Μαρούδα, και του χάρισε την πρώτη του επιτυχία. Η δισκογραφική της παρουσία περιορίστηκε στα έτη 1946-1948, τα δύσκολα μεταπολεμικά χρόνια, τα χρόνια του εμφυλίου.

Δυό πράσινα μάτια με μπλέ βλεφαρίδες

με έχουνε κάνει τρελλό

καρδιά μου να ξέρης τα μάτια που είδες

πως δε θα σου βγούν σε καλό

ΣΟΦΙΑ ΒΕΜΠΟ

Το πραγματικό της όνομα ήταν Σοφία Μπέμπο. Γεννήθηκε στην Καλλίπολη της Ανατολικής Θράκης στις 10 Φεβρουαρίου του 1910 όπου ο πατέρας της Αθανάσιος Μπέμπος, καταγόμενος από την Τσαριτσάνη είχε εγκατασταθεί εκεί δουλεύοντας ως καπνεργάτης. Το 1912 η οικογένειά της μετεγκαταστάθηκε στη Κωνσταντινούπολη, όπου εκεί γεννήθηκε ο αδελφός της Γεώργιος, ο επιλεγόμενος Τζώρτζης, η αδελφή της Αλίκη και ο μικρότερος αδελφός της Ανδρέας. Το 1914 με την υπογραφή της ελληνοτουρκικής συμφωνίας ανταλλαγής πληθυσμών που συνομολόγησε η κυβέρνηση Ε. Βενιζέλου, η οικογένειά της αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την Κωνσταντινούπολη, όπου και επέστρεψε στη Τσαριτσάνη και από εκεί εγκαταστάθηκε μόνιμα στο Βόλο.

Στο Βόλο η Έφη Μπέμπο, όπως αρέσκονταν να λέγεται, μετά τις εγκύκλιες σπουδές της αναγκάστηκε λόγω φτώχειας να δουλεύει για να βοηθήσει την οικογένειά της. Έτσι ξεκίνησε να δουλεύει ταμίας στο κατάστημα "Φλωρία" του Βόλου. Παράλληλα της άρεσε η μουσική και αγοράζοντας μία κιθάρα άρχισε να εξασκείται σ΄ αυτή με τη βοήθεια της φίλης της Μαρίτσας Χασάπη.
Τον Σεπτέμβριο του 1933 αποφάσισε να πάει στη Θεσσαλονίκη να βρει τον αδελφό της Τζώρτζη που σπούδαζε εκεί που είχε καιρό να στείλει γράμμα. Έτσι παίρνοντας την κιθάρα της επιβιβάστηκε στο Α/Π ΚΕΦΑΛΛΗΝΙΑ όπου στη διάρκεια του ταξιδιού της άρχισε με την κιθάρα της το τραγούδι. Σε ελάχιστο χρόνο όλοι οι επιβάτες του πλοίου και το πλήρωμα βρίσκονταν γύρω της και την χειροκροτούσαν ενθουσιασμένοι από τη φωνή της. Αυτή θεωρητικά ήταν και η πρώτη δημόσια εμφάνιση της Σοφίας.
Μεταξύ των επιβατών ήταν και ένας καλλιτεχνικός διευθυντής που, ακούγοντάς την, ενθουσιάστηκε τόσο πολύ που στο τέλος την πλησίασε και της συστήθηκε, Κωνσταντίνος Τσίμπας, ήταν ο μεγαλύτερος ιμπρεσάριος της Θεσσαλονίκης, (που αργότερα αποδείχθηκε και πράκτορας των Γερμανών), ο οποίος και πρότεινε στη Μπέμπο με την άφιξή της στη Θεσσαλονίκη να δουλέψει στο μεγάλο κοσμικό κέντρο ΑΣΤΟΡΙΑ. Φθάνοντας η Μπέμπο στη Θεσσαλονίκη όπου την περίμενε ο αδελφός της συζήτησε την πρόταση του Τσίμπα όπου και με τη συγκατάθεση εκείνου η Μπέμπο την επομένη ξεκίνησε τις πρώτες καλλιτεχνικές της εμφανίσεις, όπου οι θαμώνες κάθε βράδυ παρέτειναν το πρόγραμμά της με τα συνεχή χειροκροτήματά τους.

Μέσα σε μια μόλις εβδομάδα η φήμη της έχει φθάσει στην Αθήνα όπου και αμέσως της γίνεται πρόταση να εμφανιστεί στο θέατρο του Φώτη Σαμαρτζή. Η Μπέμπο, ενημερώνοντας σχετικά τους γονείς της που δεν έφεραν αντίρρηση, αποδέχθηκε την πρόταση και στις 25 Οκτωβρίου του 1933 βρίσκεται στην αθηναϊκή σκηνή του θεάτρου "Κεντρικόν", του Φώτη Σαμαρτζή, στη πλατεία Κολοκοτρώνη, συμμετέχοντας στην επιθεώρηση "Παπαγάλος 33", με τον θίασο Σαμαρτζή - Μηλιάδη.
Στην επιθεώρηση αυτή η Μπέμπο παρουσιαζόταν σαν τσιγγάνα με μια κιθάρα με την οποία και απέδιδε το πρώτο της τραγούδι που ήταν "Μια γυναίκα πέρασε". Η επιτυχία που είχε ήταν εκπληκτική, όταν στο τέλος υποκλίθηκε και περνώντας την κιθάρα της στον ώμο κατευθύνθηκε προς τα παρασκήνια, οι άλλοι ηθοποιοί της φώναζαν
- Που πας, δεν ακους τον κόσμο που σου φωνάζουν "μπιζ"
- Και τι με νοιάζει εμένα αν φωνάζουν μπιζ; αποκρίθηκε η Μπέμπο, μη γνωρίζοντας τον όρο που σήμαινε επανάληψη.
Τέσσερις φορές χρειάστηκε η Μπέμπο να επαναλάβει αυτό το τραγούδι κατά τη πρεμιέρα προκειμένου να ικανοποιήσει το κοινό που παραληρούσε και χειροκροτούσε όρθιο. Στο τέλος της παράστασης όλοι οι ηθοποιοί την συνεχάρησαν λέγοντας της "μπράβο ήσουν υπέροχη", μεταξύ των οποίων ο Ορέστης Μακρής, η Μαρίκα Νέζερ, ο Φώτης Αργυρόπουλος κ.ά.
Τότε υπέγραψε συμβόλαιο 10.000 δραχμών το μήνα, αστρονομικό για την εποχή εκείνη για έναν τραγουδιστή και για μία θεατρική περίοδο. Σημειώνεται μάλιστα ότι στη παράσταση αυτή ο Πολ Νορ την βάπτησε καλλιτεχνικά Σοφία Βέμπο (αντί Έφη Μπέμπο). Από εκείνη την πρώτη παράσταση η καλλιτεχνική εξέλιξη της Σοφίας Βέμπο πλέον, υπήρξε έντονα αλματώδης.

ΤΖΙΜΗΣ ΜΑΚΟΥΛΗΣ

Έλληνας τροβαδούρος, από τους χαρακτηριστικότερους εκπροσώπους της ελαφράς μουσικής της δεκαετίας του '50. Με τη φωνή του βαρύτονου, αλλά και με την «καλογυαλισμένη» εμφάνιση ενός κοσμοπολίτη, άφησε το δικό του ιδιαίτερο στίγμα στην ελληνική μουσική σκηνή.

Ο Δημήτριος Μακούλης γεννήθηκε στις 12 Απριλίου 1935 στο Κέιπ Τάουν και ήταν γιος έλληνα διπλωμάτη. Τα παιδικά του χρόνια τα πέρασε στην Αθήνα, όπου πρωτοπήγε σχολείο. Οι δάσκαλοί του αντιλήφθηκαν πρώτοι την ιδιαίτερη χροιά της φωνής του, ενθαρρύνοντάς τον να ασχοληθεί με το τραγούδι.

Τα πρώτα του καλλιτεχνικά βήματα τα έκανε στο μουσικό θέατρο το 1948 και μέχρι το 1954 ηχογράφησε πάνω από εξήντα τραγούδια σπουδαίων δημιουργών, όπως ήταν οι Γιώργος Μουζάκης, Κώστας Καπνίσης, Μενέλαος Θεοφανίδης, Ζακ Ιακωβίδης και Γεράσιμος Λαβράνος, γνωρίζοντας μεγάλη επιτυχία.

Γρήγορα, η φήμη του ξεπέρασε τα σύνορα της Ελλάδας και από το 1954 ξεκίνησε μια επιτυχημένη διεθνή καριέρα, πρώτα στη Γερμανία και μετά στις ΗΠΑ. «Το Ελληνόπουλο με τη χρυσή φωνή», όπως τον βάφτισαν, έγινε γρήγορα διάσημο. Έζησε πολλά χρόνια στο εξωτερικό και συνεργάστηκε με τα πιο μεγάλα ονόματα της μουσικής, όπως οι Λούις Άρμστρονγκ, Ντιουκ Έλινγκτον και Έλα Φιτζέραλντ. Υπολογίζεται ότι στην καριέρα του έχει πουλήσει πάνω από 100 εκατομμύρια δίσκους.

Το 1961 έγινε ο πρώτος έλληνας τραγουδιστής που συμ- μετείχε σε διαγωνισμό της Eurovision. Εκπροσώπησε την Αυστρία με το τραγούδι «Sehnsucht» («Λαχτάρα») και κατέλαβε την 15η θέση σε 16 συμμετοχές. Το 1990 πήρε μέρος στον προκριματικό διαγωνισμό της ΕΡΤ με το τραγούδι «Μια νύχτα σαν κι απόψε» και κατέλαβε την 5η θέση σε 6 συμμετοχές. Την Ελλάδα εκείνη τη χρονιά εκπροσώπησε ο Χρήστος Κάλοου με το τραγούδι «Χωρίς σκοπό».

Η «δύση» του ελαφρού τραγουδιού είχε κόστος και για τον Τζίμη Μακούλη. Εξακολουθούσε, όμως, να εμφανίζεται σε μικρούς συναυλιακούς χώρους, μέχρι σχεδόν το τέλος της ζωής του, που επήλθε στις 28 Οκτωβρίου 2007, εξαιτίας μετεγχειρητικών επιπλοκών.

Το όνομα του Τζίμη Μακούλη έχει ταυτιστεί με τα τραγούδια του Γιώργου Μουζάκη («Ένας φίλος ήρθε απόψε απ' τα παλιά», «Βίρα τις άγκυρες», «Αντίο εκεί που πας στα ξένα», «Γλυκιά Μαντόνα»), με κάποια τραγούδια του Γεράσιμου Λαβράνου, όπως το «Βότσαλο Χαμένο», ή του Γιώργου Κορολόγου («Για σένα ωραία μου μαντάμ», «Γιατί κλαις μπεμπέκα») και με εξελληνισμένες ευρωπαϊκές επιτυχίες, όπως το «Τσιγγάνα καρδιά» ή «Ένα φιλάκι είναι λίγο».

ΝΙΚΟΣ ΓΟΥΝΑΡΗΣ

O τραγουδιστής με τη βελούδινη φωνή, Νίκος Γούναρης, γεννήθηκε στη Ζαγορά του Πηλίου το 1915 και μεσουράνησε τη δεκαετία του 1950 στο ελληνικό πεντάγραμμο, είτε σόλο, είτε σε συνεργασία με το Τρίο Μπελκάντο. Υπηρέτησε με συνέπεια το λεγόμενο ελαφρό τραγούδι, αυτό που πολλοί Έλληνες αποκαλούν «Ευρωπαϊκό».

Η δεκαετία του ’50 χαρακτηρίστηκε από τη μεγάλη κόντρα του λαϊκού και ελαφρού τραγουδιού, το οποίο ταίριαζε απόλυτα με την προσπάθεια της Ελλάδας να γίνει επιτέλους Ευρώπη, μετά τον αδελφοκτόνο εμφύλιο πόλεμο. Ο Γούναρης ήταν ο κύριος εκφραστής αυτού του είδους. Χαρακτηριστικά είναι τα λόγια του Τσιτσάνη: «Όσο υπάρχει Γούναρης δεν μπορεί το λαϊκό να σηκώσει κεφάλι». Το λαϊκό τραγούδι θα πάρει, βεβαίως, τη ρεβάνς πολύ σύντομα, τη δεκαετία του ’60 και θα κυριαρχήσει ολοκληρωτικά τα επόμενα χρόνια.

Ο Νίκος Γούναρης πρωτοεμφανίστηκε το 1936 και αναδείχθηκε στην Κατοχή, παράλληλα με τη συμμετοχή του στην Αντίσταση. Προσέφερε ανεκτίμητες υπηρεσίες στον αγώνα της απελευθέρωσης και για τις πράξεις του τιμήθηκε με το Αριστείο της Εθνικής Αντίστασης.

Μεγάλες επιτυχίες του υπήρξαν τα τραγούδια: «Αυτός ο άλλος», «Ένα βράδυ που ’βρεχε», «Σκαλί σκαλί θα κατεβώ» και «Άρχισαν τα όργανα».

Πέθανε στις 5 Μαΐου του 1965, χτυπημένος από την επάρατη νόσο.

ΤΩΝΗΣ ΜΑΡΟΥΔΑΣ

Γεννήθηκε στην Πάτρα στις 17 Μαρτίου 1920 και από πολύ μικρή ηλικία αναγκάστηκε να δουλέψει όταν έμεινε ορφανός από πατέρα. 18 ετών έφυγε για την Αθήνα και το 1937 έβγαλε τον πρώτο του δίσκο. Μεγαλύτερη επιτυχία του ήταν το τραγούδι τι΄ναι αυτό που το λένε αγάπη το οποίο τραγούδησε μαζί με την Σοφία Λόρεν για την ταινία Το παιδί και το δελφίνι, ο δίσκος πούλησε πάνω απο 2.500.000 δίσκους παγκοσμίως. Το 1961 κέρδισε το Δ΄βραβείο στο φεστιβάλ τραγουδιού της Θεσσαλονίκης με το τραγούδι Γεράματα.

Πέθανε στις 22 Ιουλίου 1988 από καρκίνο. Ήταν παντρεμένος με την Ερασμία και είχαν δυό γιους τον Τάκη και τον Μιχάλη. Από το 2009 ο Δήμος Πατρέων διοργανώνει προς τιμήν του εκδηλώσεις, τα Μαρούδεια - τι 'ναι αυτό που το λένε αγάπη με τριήμερες εκδηλώσεις^.

ΦΩΤΗΣ ΠΟΛΥΜΕΡΗΣ

Γεννήθηκε στην Πάτρα το 1920 και το πραγματικό του όνομα είναι Φώτιος Παλημέρης. Έγραψε τους στίχους και τη μουσικη σε πάνω απο 100 τραγούδια. Το 1935 έβγαλε τον πρώτο του δίσκο αφού πρώτα νίκησε σε διαγωνισμούς τραγουδιού της εποχής. Έκανε μεγάλη καριέρα ηχογραφώντας πάνω από 200 τραγούδια και είναι απο τους μεγαλύτερους τραγουδιστές του ελαφρού τραγουδιού. Συνεργάστηκε με όλους τους μεγάλους δημιουργούς και τραγουδιστές της εποχής του καθώς και με ρεμπέτες όπως τους Τσιτσάνη, Μητσάκη, Παπαιωάννου, Βαμβακάρη και άλλους. Τραγούδια του ακούστηκαν σε ταινίες του ελληνικού σινεμά , όπως Ένας χαρούμενος αλήτης (ταινία Έλα στο θείο 1950), Άστα τα μαλλάκια σου (ταινία Εκείνες που δεν πρέπει ν' αγαπούν 1951), Θα γυρίσει κι ο τροχός (ταινία Εκείνες που δεν πρέπει ν' αγαπούν 1951). Το 2004 έγραψε και την αυτοβιογραφία του.

ΜΑΙΡΗ ΛΩ

Το όνομα Μαίρη Λω ήταν το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο της σπουδαίας ελληνίδας τραγουδίστριας του ελαφρού τραγουδιού Μαρίας Μαντωνανάκη.

Η Μαίρη Λω γεννήθηκε και ζει στο Παλαιό Φάληρο. Διακρίθηκε ιδιαίτερα με την ιδιότυπη φωνή της στην εκτέλεση ελαφρών τραγουδιών των Αττίκ, Νίκυ Γιάκοβλεφ που ήταν ο ιδιοκτήτης του "Πέτρογκραντ" της οδού Σταδίου, Ανδρέα Χατζηαποστόλου, Γιώργου Μαλλίδη και άλλων. Κατέστη πολύ δημοφιλής από τους δίσκους της με πλούσιο ρεπερτόριο, καθώς και τις ραδιοφωνικές εκπομπές. Είχε τιμηθεί και στο Φεστιβάλ ελληνικού τραγουδιού, λαμβάνοντας το Γ' Βραβείο το 1960. Εκείνο όμως που φαίνεται ότι την καθιέρωσε στο μουσικό αυτό χώρο ευρύτερα ήταν το τραγούδι «Ξαναβλέπω το μικρό το αμαξάκι» του Γιάκοβλεφ το 1954, που για την εποχή του είχε πολύ μεγάλη επιτυχία. Μερικές από τις επιτυχίες της ήταν και: "Καλή αντάμωση ματάκια καστανά" (1960), "Κοριτσάκι μου με τα παράξενα Κινέζικά σου μάτια" (1955), "Ράβε τα προικιά σου" (1953), "Καλαμαζού", "Θάλασσα θάλασσα" (1949), "Εφτά τραγούδια θα σου πω".

Η Μαίρη Λω παντρεύτηκε τον μουσικοσυνθέτη Νίκυ Γιάκοβλεφ το 1951, με τον οποίο απέκτησε δυο παιδιά, την Λένα (1953) και τον Νίκυ (1971).

ΓΙΟΒΑΝΝΑ

(Ιωάννα Φάσσου-Καλπαξή) (Αμαλιάδα 1938): διακεκριμένη τραγουδίστρια της ελαφράς μουσικής (με σοβαρές κλασικές σπουδές στο Ωδείο Αθηνών και δίπλωμα από την τάξη της Μαρίκας Καλφοπούλου) που μεσουράνησε τη δεκαετία του 1960. Αναδείχτηκε ως ιδανική ερμηνεύτρια των τραγουδιών του Σπήλιου Μεντή, του Κώστα Καπνίση, του Μίμη Πλέσσα, του Αλέκου Γεωργιάδη, του Γιάννη Σπάρτακου, του Γιάννη Σπανού και άλλων σημαντικών συνθετών του είδους. Κέρδισε επίσης πολλά βραβεία στα Φεστιβάλ Τραγουδιού και ήταν από τους "μόνιμους'" συνεργάτες της Ελαφράς Ορχήστρας του ΕΙΡ. Προηγουμένως, ως μαθήτρια του Ωδείου, τραγούδησε το 1955 σε 2 παραστάσεις στην ΕΛΣ («Κορυδαλός», του Λέχαρ), αντικαταστώντας την ασθενούσα πρωταγωνίστρια Ζωή Βλαχοπούλου (!). Εκτός αυτού, ως καταξιωμένη ερμηνεύτρια ελαφρού τραγουδιού έκανε και ευρωπαϊκή «καριέρα», περιοδεύοντας την πρώην Σοβιετική Ένωση (έδωσε 150 συναυλίες!) και εκπροσωπώντας επι 2ετία τον ραδιοφωνικό Σταθμό της Γενεύης με Εμφανίσεις σε αρκετά μέρη (από τη Γιάλτα ώς τη Βραζιλία). Το δε 1965 εκπροσώπησε την Ελβετία στον Διαγωνισμό τραγουδιού της «Εουροβίζιον» με το τραγούδι «Non a jamais sans toi». Προηγουμένως, είχε πρωτεύσει στο διεθνές Φεστιβάλ της Πολωνίας (όπου μετείχαν 25 χώρες). Επίσης δισκογράφησε πληθώρα τραγουδιών σε δίσκους 45 στροφών. Οι βασικότεροι LP δίσκοι της (προσωπικοί και "συμμετοχικοί"): «Γιοβάννα» (1962), "Βραβευμένα τραγούδια" (1967), "Η Ελλάδα στο πεντάγραμμο" (με τη Ζωή Κουρούκλη, 1967), "Vip's in Music" (1968), "Midnight in Athens" (1970), "Αναμνήσεις" (1980), "Ο δικός μου κόσμος" (1980, εδώ εκτός από τραγουδίστρια εμφανίζεται και ως τραγουδοποιός έχοντας γράψει τους στίχους και τη μουσική των τραγουδιών. Η ενορχήστρωση είναι του Γιάννη Κιουρκτσόγλου), "Ξαρχάκος: Τα κινηματογραφικά" (1985, 2πλός δίσκος), "Ελληνικός Κινηματογράφος και Μάνος Χατζιδάκις" (1985, 2πλός δίσκος), "Μίμης Πλέσσας: Τί να πρωτοθυμηθώ" (1985), "Γιοβάννα-Πλέσσας-Καπνίσης" (1990), "Τα ωραιότερά μου τραγούδια" (1991), "Τα τραγούδια μου" (1992), "Θ' ακούσετε τραγούδια του Σπήλιου Μεντή" (1992), «Η Γιοβάννα ερμηνεύει Γιάννη Σπανό/ Στην Ευρώπη/ Σε αγαπημένα τραγούδια» (3 δίσκοι, 1995), «Τα ερωτικά του `60» (1996), κ.λπ. Ασχολείται με επιτυχία και με τη λογοτεχνία. Στα βιβλία της: «Άντε Γειά!», «Βαμμένος ήλιος», «Παράθυρο στον άλλο τοίχο».

‘’ΕΛΑΦΡΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ’’

Δυτικότροπο ή ευρωπαϊκό τραγούδι, παιδί ή ανίψι της καντάδας και της λαοφιλούς επιθεώρησης, ξαδέρφι της οπερέτας, το ελαφρό ή ελαφρύ τραγούδι τελικά δεν ήταν πάντα τόοοσο ελαφρύ… θα μου πείτε, τι εννοούμε με το όρο ελαφρό και ποιός είχε την έμπνευση να το βαφτίσει έτσι; οι ελαφροί ας τα λέγουν ελαφρά, θα έλεγε ο Καβάφης …

Ίσως τα πράγματα να είναι λιγότερο μπερδεμένα, αν προσεγγίσουμε το ελαφρό τραγούδι σαν την άλλη όψη του έργου τέχνης, π.χ. του κλασικού, ενώ παράλληλα, εκ του όρου και μόνον «ελαφρό», διαφοροποιείται αυτό το είδος από άλλα, όπως από το παραδοσιακό τραγούδι. Ασφαλώς δεν παραβλέπουμε ότι όπως το κλασικό δεν αρνήθηκε σε εκατοντάδες περιπτώσεις την επιρροή από τις παραδοσιακές μουσικές, έτσι και το ελαφρό δανείστηκε και υιοθέτησε στοιχεία και δόμησε (ανάλογα το δικό του αυτογενές χαρακτηριστικό και την προσωπικότητα του συνθέτη του) την εκφραστική του στόχευση. Με το ελαφρό τραγούδι ασχολήθηκαν δημιουργοί με μουσική παιδεία, μεγάλη ευαισθησία, επηρεασμένοι από ευρωπαϊκές αισθητικές σχολές, κυρίως από τη γαλλική και την ιταλική, αλλά και τυχάρπαστοι ή… τυχαίοι. Και τι μ’ αυτό;

Το ελαφρό τραγούδι είναι το ελληνικό τραγούδι μιας ελληνότροπης παραλλαγής,πάντως μάλλον χρήσιμης, της αυθεντικής μπελ-επόκ.

Γιάννης Τσελεπίδης ΤΑ ΝΙΑΤΑ του Αττίκ Πιάνο Δ Ναχμίας

Ας ερχοσουν για λιγο - Δαναη Στρατηγοπουλου

Στέλλα Γκρέκα (Ηρθες σαν την Ανοιξη) 1946

Σοφία Βέμπο - Πόσο λυπάμαι

ΤΣΙΓΓΑΝΑ ΚΑΡΔΙΑ - ΤΖΙΜΗΣ ΜΑΚΟΥΛΗΣ

ΓΙΑ ΜΑΣ ΚΕΛΑΙΔΟΥΝ ΤΑ ΠΟΥΛΙΑ - ΝΙΚΟΣ ΓΟΥΝΑΡΗΣ

Μαρουδας Τωνης - Το τραμ το τελευταιο

ΕΝΑΣ ΚΟΡΙΤΣΑΡΟΣ - Φώτης Πολυμέρης

ΜΗΝ ΤΟΝ ΡΩΤΑΣ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ - ΜΑΙΡΗ ΛΩ

ΓIOΒΑΝΝΑ - ΑΝ ΘΥΜΗΘΕΙΣ Τ' ΟΝΕΙΡΟ ΜΟΥ

Χωρίς μουσική η ζωή θα ήταν ένα σφάλμα Νίτσε...

ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ:Ναταλίας Λαζαρίδου!